Toen ik nog jong en naïef was, was ik een cultuurrelativist. “Jij hebt een punt, en jij ook. Iedere cultuur zijn eigen normen en waarden.” When in Rome, do as the Romans do; wanneer in Togo, besnijd een vrouw[1]. Einde discussie en ieder zijns weegs. Inmiddels ben ik wat ouder en cynischer (op de Antisthenesiaanse manier) en wijt mijn laffe, luie houding van toen maar aan mijn jeugdigheid. Inderdaad: laf, want je oordeelt nergens over maar staat dus ook nergens voor, en lui, want je hoeft je nimmer ergens in te verdiepen of je standpunt met argumenten te verdedigen. Precies dit cultuurrelativisme is wat het debat over de financiële sector[2] gijzelt, en aan jeugdigheid kunnen we het helaas niet toedichten.
Lees hier verder: http://www.ftm.nl/column/bankiersrelativisme-belet-verandering/
