On a

On a

Eenzame Kerst


Zijn smoking hangt klaar aan een
halfleeg dressoir, een ongestreken hemd
de wc-bril omhoog
niet langer beklemd in de proloog van
zijn uitgebleven toekomst

Zes folieprikken verwijderd van een feestdiner
danst hij op de afwezigheid van schoonpa’s cantate
zijn mondhoeken hoger dan
de hare ooit waren toen seks naar vergeten sambal en
het leven naar poederpuree smaakte

Een voorbijganger tuurt door de ruit
een man in smoking lacht voluit
omarmt zijn beurse lijf en proost met zijn spiegelbeeld
op een Kerst
die nog nooit zo gezellig is geweest



@roxanevaniperen

Kinderkopje


De kinderkopjes beaamden wat vader altijd zei
men wil niet dat je voort komt
het lei rukt aan je enkels
stampen, stampen zul je op de trappers
de wind krabt aan je smoel
regen geselt je graat
maar de kasseien
de kasseien
als je valt splijten ze je schedel
Weer een kinderkopje bij

Sneeuw


Soms ben ik weer even
wie ik was
Is de dag geen schrootpers maar een vlakte
leiden mijn voetstappen de weg
Ben ik een sneeuwengel zonder vrees
dat iemand me vertrapt
Moet ik mijn voorruit krabben maar
schrijf ik L-U-L op de motorkap

Morgen gaat het dooien en
bevries ik weer een beetje


Legoland


Verbeten en met vaste hand bouwde ik
jou en mij een land van
bouwstenen afmeting twee bij vier
een safari-jeep met een neprivier
Met rood, geel, blauw naast de tennisbaan schiep ik
ons een driedimensionale Mondriaan waarin wij
huisden, boomden, beestten en met onze
Legovrienden feestten
Zat mijn haar voor altijd goed en
stroomde er nooit spijtig bloed als symbool
van al ons afwezige leed
kochten we Legobaby’s bij de vleet
Stond jouw kop mij niet meer aan
koos ik een ander uit de nieuwe collectie
als minieme correctie op ons rimpelloos bestaan
maar kwam de constructie nimmer in het geding
en was verbeelding de enige beperking