Oekraïne, Brexit, Trump: de elite leert het ook nooit

De enorme verbazing over de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten is misplaatst, schrijft Roxane van Iperen. De aanhangers van populistische politici zijn namelijk niet gek. Sterker nog: ze hebben in de kern gelijk. Zij zijn het slachtoffer van een sociaal-economische tweedeling die de maatschappelijke elite niet wenst te zien.

Het werd woensdag 9 november 2016 en opeens was Donald Trump het nieuwe, smakeloze boegbeeld van de westerse samenleving. De schok die we in de (sociale) media zagen was zo gigantisch, dat je je afvroeg waar die 60 miljoen Trump-stemmers in ’s hemelsnaam vandaan waren gekomen — een treurig bewijs van het afnemende bestaansrecht van de commerciële spreekbuizen en de normalisering van ons digitale bubbelbestaan. Ook ik was verbaasd: hoe hadden zo velen hun steun kunnen uitspreken voor iemand die racisme, pestgedrag, vrouwenonderdrukking en de terugkeer naar een systeem van isolationisme en survival of the fittest voorstaat? Maar naarmate de dagen vorderden en mijn scherm vol stroomde met ontstelde, boze, teleurgestelde, huilende en fatalistische berichten, groeide mijn weerzin. Niet jegens de Trump-stemmers, maar jegens al die moraalridders — onder wie ikzelf — die met afgrijzen constateerden dat hun opvoedkundige inspanningen geen effect hadden gesorteerd. Die domme ‘kinderen’ bleken niets te hebben begrepen van onze jarenlange uitleg over hoe het leven, de wereld en de beschaving nu werkelijk in elkaar zitten, en hadden nu eigenhandig het Armageddon afgekondigd. De ironie wil namelijk dat mensen juist op Trump hebben gestemd omdat ze terugverlangen naar een leider die vaart op een innerlijk moreel kompas — zelfs als dat een verwerpelijk moreel kompas is. De pretentie van morele superioriteit van de groep die zijn eigen moraal totaal verkwanseld heeft, is de brandstof voor zijn zege geweest.

Lees hier verder.

Cultuurrelativisme (lees: wegkijken) is exportmiddel nr. 1

Politici die oproepen tot standvastigheid voor onze waarden en normen, zouden daar eens aan moeten denken als ze op wereldniveau zaken doen met onderdrukkers, schrijft Roxane van Iperen. „Stop met navelstaren op de boerkini.”

Wie had ooit gedacht dat het uiteindelijk een handjevol vrouwen in boerkini zou zijn, dat het westerse model in zijn hemdje zet. Sluit deuren en ramen, grijp rieken en vorken, want het moslimvolk wil onze dochters in lakens vangen. Of, zoals minister Schippers haar zorgen voor de toekomst in de Schoo-lezing verwoordde: „Die zorgen gaan over de vrijheid die mijn dochter zal hebben om haar eigen keuzes te kunnen maken. Om haar eigen identiteit te kunnen bepalen. […] Hoe zij zich wil kleden.” 

In onze houding tegenover de rest van de wereld streven we naar ‘realistisch buitenlandbeleid’ door samenwerking met onderdrukkers, zoals Schippers’ collega Halbe Zijlstra in Liberaal Reveil benadrukt, waarbij relativisme blijkbaar opportuun is, maar binnen de muren moeten we opeens staan voor elementaire waarden. 

Lees hier verder.