In de aanloop naar de verkiezingen leken we verdeelder dan ooit. Gevestigde partijen versus populistische partijen, de obsessie met identiteit en 'de eigen cultuur', rechtse partijen, die het fundament voor globalisering hebben gelegd, die een ommezwaai naar nationalistisch gedachtengoed maakten en de impasse rondom migratie. Waar komen die tegenstellingen vandaan? Roxane van Iperen zette in zes stappen op een rij hoe we hier zijn aangeland, en waar nu de brug naar gedeelde waarden ligt.
In deze laatste maanden voor de verkiezingen heb ik het idee in een parallel universum te zijn beland, dat niets meer te maken heeft met de echte wereld. Het doet me denken aan die keer dat ik me — vraag me niet waarom — in een ondergronds speelpark middenin Amsterdam bevond, genaamd TunFun.
Terwijl de wereld boven onze hoofden door raasde, aanschouwde ik met open mond een microkosmos in de catacomben van de stad, waar ouders zich als in een dierentuin naar soort hadden gegroepeerd. Op links de kakkers, met panini’s voor de kinderen en cappuccino voor de moeders. Verderop de crea’s en zzp’ers, met zelf meegenomen druiven in bakjes, relatief veel vaders en paarstinten. Achterin een groepje geruisloze moslima’s met genoeg etenswaar om de dag door te komen, en pontificaal in het midden de Hollandse no-nonsense moeders, kort kapsel en Gaastra-jas, die zonder een millimeter van hun plaats te komen hun kroost dertig meter verderop corrigeerden. In deze bunker functioneerde men compleet langs elkaar heen, in een kakofonie van kinderstemmen, en aan het einde van de dag ging de hele meute door dezelfde deur naar boven, terug naar de echte wereld.
Het huidige publieke en politieke debat lijkt zich in een dergelijk parallel universum af te spelen — alleen is er bijna geen ontsnappen mogelijk. Overal staan mensen hun eigen achterban toe te spreken; Tunahan Kuzu staat in een luchtkasteel te oreren met zijn gehoor gedwee op stoeltjes om zich heen, Jesse Klaver springt onder luid gejuich op de maat van housemuziek op een trampoline, Sybrand Buma leert kleuters het Wilhelmus en Mark Rutte deelt met brede glimlach paaseieren uit.
Barbara Baarsma tekent grafieken en roept: ‘Jongens, kijk nou eens naar wat er wél goed gaat!’ terwijl Geert Wilders in de knutselhoek zit te photoshoppen. De pers staat er veel te dicht bovenop en doet letterlijk verslag van de trampoline, het luchtkasteel, de paaseieren en het knutselwerk, terwijl een toenemend aantal mensen met open mond toekijkt en zich afvraagt: waar is hier de nooduitgang? Het lijkt mij zinvol even het putdeksel op die ondergrondse ruimte met pers en politici te doen, een grote stap terug te nemen en te kijken wat er in de wereld is gebeurd waardoor wij hier zijn aangeland.
Lees hier verder: https://www.ftm.nl/artikelen/globalisme-versus-nationalisme-de-zoektocht-naar-gedeelde-waarden?share=1#reacties
Geen opmerkingen:
Een reactie posten